Vandaag was ik voor het eerst op een training. En daar zat ik, te midden van psychologen en GGZ psychiaters met een indrukwekkende staat van dienst. Tussen mensen met dubbele universitaire studies in hun pocket. En even, heel even, voelde ik mij klein. Ik voelde mij weer dat kleine, niet zo weerbare meisje van vroeger, dat dacht dat anderen het...

Als je loslaat, dan heb je twee handen vrij, zegt Loesje. En zo is dat ook.

Wanneer je een ander even belangrijk vindt als jezelf, dan wil je conflicten oplossen zonder dat het ten koste gaat van de ander, maar ook zonder dat het ten koste gaat van jezelf.

In mijn coaching maak ik graag gebruik van het enneagram. Het enneagram gaat uit van grofweg 9 persoonlijkheidstypes, met de daarbij horende kwaliteiten, maar ook valkuilen. De omschrijvingen zijn treffend en geven veel inzicht.

Ik maak regelmatig mee in mijn praktijk dat mensen ongeduldig zijn met zichzelf. Ze hebben last van spanningsklachten, angst of onzekerheid, en ze vinden dat het maar eens afgelopen moet zijn met dat zwakke gedoe.

Onrust ontstaat als het je niet lukt om je problemen bij de wortel aan te pakken. In plaats daarvan maak je gebruik van overlevingsstrategieen. Overleven, het woord zegt het al, is nogal vermoeiend. Dat houd je niet eeuwig vol. Welke overlevingsstrategieën zijn er zoal?

Die "innerlijke stem" in je die zegt: "Je hebt het niet goed gedaan, je had beter je best moeten doen". De "het gaat mij niet lukken" stem. De "stel je niet zo aan, je moet niet moeilijk doen" stem.

Hoe doe je dat nu, dat coachen, pak je dat vooral cognitief aan?

Wanneer ben je goed genoeg? Wanneer je goed aanvoelt wat een ander nodig heeft, kan het lastig voor je zijn om een ander teleur te stellen en "nee" te zeggen. Je eigen grenzen kennen en aangeven is een veel voorkomend issue bij mijn doelgroep.